Karaladıklarım

                                      Ruh

1.1(Ruh) Kahkahaları duyabiliyor musun? Ben duyabiliyorum, hem de uzun zamandır.

Varlığımla alay eden bu ses karanlıktan sıyrılmaya, aydınlığa ulaşmak için var gücüyle ruhumda yeşeriyor. Bu ses, üzerine ne kadar toprak atsamda filizlenip yükseldi. Güneşe(gerçeğe) hasretle ulaşmaya çalıştı.

1.2. Gerçeklerden saklandım, yıllardır. Ta ki uyanana dek. Derler ki her insanın maskesini attığı, soyunduğu gün gelir. Galiba hissedebiliyorum yüzümdeki eksikliği. Duyabiliyorum ruhumdan yükselen kadim çığlıkları!

1.3. Bu kelimeler neden var? Yaşam sevincimizi arttırmak için neden ihtiyaç duyuyoruz kelimelere? İyiliğe,merhamete,ahlaka,sevgiye tutunduğumuzu iddia ediyoruz. Oysa tutunduğumuz şeyler yalnızca yalanlar. Çıplaklığımızı, vahşiliğimizi saklamak(gizlemek) için giyiyoruz bu kıyafetleri. Beni çıplaklığa götüren; O ses!

Gece ay ışığını bekleyen bir kurt misali zihnimin derinliklerinde bekliyor; sesini duyurabilmek için. Kıyafetlerimden arınıp gün yüzüne çıkabilmek için, yüzümdeki maskeyi yok edip asıl yerini alabilmek için.

1.4. Var olmak için kelimeleri kullanıyorum. Üzerime iyiliği, vicdanı, adaleti, merhameti ve nice kelimeleri giyiyorum. Ama gerçeği görebiliyorum, çıplaklığımı hissedebiliyorum. İçimdeki (ruh) o ses beni ele geçiriyor ya da tüm zaman boyunca onun kontrolündeydim. Ya da ben aslında tüm bu zamanda O muydum? O sesin zapdedilemez zalimliğinden korkuyorum.

Karanlığın içinde debeleniyorum, aynaya yansıyan maskelerin arasında kendimi arıyorum, bulamıyorum.

          

                            2.1(Tanrı).

İnsan, hayatı boyunca ilgi çekmek için uğraşıyor. Her yaptığı hareketi bir başkasının gözüne sokuyor. Belki de var olduğunu vurgulamak için yapıyor tüm bu (dikkat çekme amaçlı) anlamsız hareketleri. Tanrı da var olduğunu göstermek için birçok hareket yapıyor. İnsanların birbirlerine üstünlük kurmasını, öldürmesini, taciz etmesini, köleleştirmesini ve Tanrı etiketi kullanıp Tanrılaşmaları gibi hoşnutsuz bir çok olayı gözlemliyor ve sessizleşiyor. Yalnızca bekliyor.(ihtiyaç duyulmak için) Çünkü; İnsan acı çekince ve zora girince Tanrısına sığınıyor, iyi zamanlarında es geçtiği Tanrı figürünü zor zamanlarında yanında arıyor ama bulamıyor. Sanki biz(insan) nasıl ilgi çektikçe var olabiliyorsak, O' da ihtiyaç duyulduğunda var oluyor. Sanki işe yaradığı göstermek için bir köşede bekleyen aciz bir varlık gibi.

(Karalama başlıklı bu sayfaya yeni düşüncelerimi aktarmayı başarabilirsem güncel tutmayı umuyorum.)